Er zijn geen ramen en mijn blik dwaalt af naar de oranje deur van mijn klaslokaal. Mijn voet stuitert op en neer en mijn aandacht trekt rond tijdens de lezing. Mijn professor spreekt op slechts een paar meter afstand, maar hij verdwijnt in en uit mijn focus.

Ik zweef tussen het PowerPoint op het scherm voor het klaslokaal en de notities op mijn computer. Ik voer afwezig opsommingstekens in. Af en toe stroomt er een golf van gelach door het klaslokaal. De vragen en verhalen van mijn klasgenoten, samen met de antwoorden van mijn professor, wervelen om me heen en vullen de kamer.

Dit is geen saaie les. Deze lezing over geestelijke gezondheid en lichaamsbeweging interesseert me zeker. En mijn professor doet zijn best om ons bezig te houden met grappige en interessante verhalen.

Maar als een flipperkast stuitert mijn focus van het ene op het andere. De lezing is het laatste waar mijn brein aandacht aan wil schenken, ook al wil ik daar aandacht aan besteden en ik doe er mijn best aan. Maar ik ben gevangen in de chaos van de geluiden van mijn medestudenten – ritsen, hoesten, pennen, klikken op het toetsenbord …

Dit is slechts een fragment van hoe ADHD er voor mij uitziet, klinkt en aanvoelt. Ten tijde van deze lezing wist ik niet dat ik aandachtsproblemen had; ze werden niet geïdentificeerd. Maar het was het begin van het uitzoeken van dat stukje van mijn verhaal.

Verschillen in leren en denken zijn lastig, omdat er geen “voor” en geen “na” zijn die hen kunnen helpen markeren. Ze zijn slechts een deel van wie je bent. Ik realiseerde me rond de middelbare school dat ik me misschien “anders” voelde. Maar omdat “anders” mijn normaal was, dacht ik er niet teveel over na.

Mij is verteld dat iedereen af en toe ‘ADHD-achtige’ symptomen ervaart. Maar het is de frequentie en de ernst van de symptomen die ADHD maken tot wat het voor mij is.

Misschien zones iedereen af en toe, maar ik moet constant werken om gefocust te blijven. En het is frustrerend omdat ik niet altijd succesvol ben.

Op de middelbare school maakten mijn vrienden en ik allemaal grapjes over ‘mijn ADHD’ lang voordat ik ooit de diagnose kreeg. Ik kon niet lang op het onderwerp blijven. Ik kon mijn kastcombinatie nooit meer herinneren (en nog minder dingen in mijn kast vinden!). En ik leende voortdurend potloden omdat ik er nooit één naar de klas had gebracht.

Ik deed het goed genoeg op de middelbare school. Maar op de universiteit waren de aandachts- en focusuitdagingen gewoon te veel.

Toen de lezing die dag eindigde, hoorde ik mijn professor ons vragen om contact met hem op te nemen als we ondersteuning nodig hadden bij de psychische problemen die we hadden besproken. Aangemoedigd op dat moment zette ik die eerste stap. Ik heb hem gemaild.

Met die ene e-mail begon ik mijn reis om geëvalueerd te worden voor verschillen in leren en denken: het wachten, de evaluatie zelf en wat de resultaten betekenden.

Ik heb geleerd dat ik ADHD heb. (Ik heb ook uitdagingen met verwerkingssnelheid, visueel geheugen en werkgeheugen.)

De diagnose heeft mijn leven ten goede veranderd. Na jaren van worstelen in stilte en me anders voelen, was het grootste positieve mezelf een stuk beter te begrijpen – en waarom ik de wereld zie zoals ik. Ik kon academische hulp en accommodatie krijgen, waardoor ik mijn universitaire opleiding kon voltooien.

Ik aarzel nooit om mensen te vertellen dat beoordeeld worden op verschillen in leren en denken de beste keuze was die ik ooit heb gemaakt. ADHD definieert me niet, maar het helpt me wel te begrijpen wie ik ben.

Wilt u meer weten over hoe ADHD aanvoelt? Neem een kijkje door de ogen van uw kind.

Alle meningen, weergaven, informatie en andere inhoud in blogs op Understood.org vallen onder de exclusieve verantwoordelijkheid van de schrijver van de blog en weerspiegelen niet noodzakelijk de meningen, waarden, meningen of overtuigingen van, en worden niet onderschreven door, Understood.